Tek oğlu tespit edilen zengin bir çiftçi yaşlanıp yatağa düşer ve oğluna vasiyetini söyler:
Yatağın altında, içi altın dolu iki adet kese var. Bunlardan biri senin, diğerini de memleketin en büyük eşkıyasını bulup ona vereceksin. Sebebini sorma, vasiyetim bu türdir!
Yaşlı adam bir kaç gün sonra ö’lür. Oğlu, memleketin en büyük eşkıyasını bulmak amacıyla ülkeyi dolaşmaya başlar. Ancak nereye gitse, hangi eşkıyayı sorsa, ondan daha da namlısı, kanlısı, belalısı olduğunu öğrenir ve bu şekilde aylarca dolaşır.
Nihayet, ülkenin yol vermez dağlarla çevrili bir kösesinde öyle bir eşkıyanın ismini işitmişki Tanrı bu türlerinin şerrinden saklasın, köylüler korkularından ismini bile fısıldayarak söylermiş. Hükmettiği dağların yamaçları onun ö’ldürdüğü insanların cesetleriyle doluymuş.
Bizim delikanlı “yedi dağın eşkiyası”nın namını dinleyince “bundan daha canavarı olamaz” deyip, eşkıyanın yaşadığı en büyük dağa doğru yola çıkmış.
Kışın ortasında dağa vardığında eşkıyanın adamları “Tek başına bu dağda ne gezersin bre ahmak?” delikanlıyı tutsak almışlar.
Delikanlı “ağanıza bir armağan getirdim” deyince onu yedi dağın eşkıyasının karşısına çıkarmışlar.
Eşkıya hakikaten dedikleri kadar varmış. Delikanlı cesaretini toplayıp babasının vasiyetini anlatmış ve koynundan kesenin birini çıkarıp yedi dağın eşkıyasına uzatmış:
“Ağam, bunu size vermezsem babam mezarında rahat yatmaz, lütfen kabul edin.”
O namlı eşkıyanın yüzünde babacan bir ifade belirmiş:
“Sevdim seni. Safsın, temizsin, dünyadan haberin yok. Benim namım bu dağları sarmıştır, fakat memlekette benden büyük bir eşkıya daha bulunur. Biz eşkıya da olsak, hak etmediğimiz mala el sürmeyiz. Sen şimdi geldiğin yoldan dön, şehre var. Gidip kadı efendiyi bul. Memleketin en büyük eşkıyası odur. Selamımı söyle, bu keseyi ona ver!..
Sonra adamlarına emretmiş:..
“Bu yiğidi, başına bir iş gelmeden düze indirin, kent yolunda bırakın!”
Delikanlı şehre inmiş kadı efendinin konağına varmış, başından geçenleri anlatmış:
İşte bu tür kadı efendi. Bu keseyi hak eden sizmişsiniz, ben de şayet kabul ederseniz size takdime geldim.
Kadı efendi yerinden fırlamış:
“Vay ahlaksız eşkıya! Hakkımızda neler demiş. Be hey Tanrı’tan korkmaz kul, sen ne yüzle bana haram para öneri edersin? Şimdi yatırayım mi seni kırbaç altına?”
“Efendim ben de anlatılanlara uydum, ne yapacağımı bilmez durumdayim. Bana acıyın.”
Kadı efendi, gözünü uzaklara dikip biraz düşünmüş, sonra kara kaplıyı açıp sakalını sıvazlamış:
İmdiii..Bir din ve devlet temsilcisinin bu tür açıktan para kabul etmesi hem yasau âliye, hem de Tanrı rızasına münasip olmayıp, alan da veren de bu âlemde ve mahşerde suçlu haline düşer. Lakiiin, şayet aramızda bir ticari akit tanzim eder ve sen bana bu bir kese altını bir alış veriş sonucunda takdim eyler isen, ben dahi bunu senden bir hizmet karşılığı alır isem, şer’an caiz olup başkaca bir prosedür yapılması gerekmez. Yani, kısacası, ben bu altınlar karşılığı sana bir şey satacağım.
Ne satacaksınız kadı hazretleri?
Kadı efendi, elini uzatıp pencerenin dışını göstermiş:
Bak bu dışardaki bahçe ve civarındaki cümle arazi bana aittir. Şimdi bak bakalım, ne görüyorsun bu arazinin üzerinde?
Kar, her yeri bembeyaz kar kaplamış.
Pek güzeeel.. İşte ben bu arazideki karları sana satacağım, sen de bir kese altın karşılığı aldığını beyan eden bir belge imzalayacaksın, bu türlikle alış veriş tamam olacak.
Altınlardan bir an evvel kurtulmak isteyen genç çocuk, ‘efendim aklınızla yaşayın’ deyip öneriyi kabul etmiş, imzalar atılmış. Altın kesesini kadı efendiye teslim eden çocuk, huzur içersinde oradan ayrılmış. Memlekete gitmeden evvel bir handa geceleyip hem karnını doyurmayı hem de biraz dinlenmeyi düşünmüş.
Handa horul horul uyurken, sabaha karşı bayanın emrindeki zaptiyeler kapıyı yumruklamışlar.
Kalk hele, kadı efendi seni görmek ister, davası varmış.
Genç çocuk, ‘ne davası ola ki?’ dese de yaka paça bayanın huzuruna çıkarmışlar.
Bir de bakmış ki, kadı efendi öfke içersinde. Daha, ‘selamın aleyküm’ diyemeden kadı efendi bağırmış:
Be hey utanmaz, arlanmaz, eşkiya kılıklı işgalci. Bre biz seninle dün akşam arazimdeki karları satın aldığına dair mukavele imzalamadık mı?
İmzaladık kadı efendi, ben de karşılığını size takdim ettim.
Sus!..Bak bakayım dışarıya, ne var arazimin üzerinde?
Ne olacak, kar var. Tıpkı dünkü gibi.
Mel’un, hala konuşuyor! Dün sen bu karları benden satın almadın mı? O durumda senin karların ne hakla benim arazimi işgal ederler? Şimdi bu işgal, yasa dairesine ve de hak rızasına makul mudur? Derhal kaldır o karları benim arazimden, yoksa, vallahi acımam, seni işgalcilikten hapse attırırım!
Aman efendim, dönümler dolusu karı ben nasıl kaldırayım?
Onu, arazimi işgal etmeden evvel düşünseydin!
Delikanlı gene yalvarmış:
Efendim, ocağınıza düştüm, yok mudur bu işin de kitaba makul bir hal yolu?
Kadı, kara kaplıyı gene açmış, bir müddet mırıldanarak okuduktan sonra:
Vardır!.. İmdiii. Arazi sahibi ve davacı olan ben ile, davalı sıfatı ile sen arasında, arazimi işgal bedeli karşılığında, benim de rızam ile bir kese altın karşılığı işbu karları burada tutmaya iznim olduğunu belirtir bir mukavele imzalarsak, bu konu yasa ve nizama makul bir şekilde duruma kavuşur. Yanii, sen bana öbür kese altını da işgaliye bedeli olarak vereceksin.
Bizim genç çocuk öbür kese altını da vermiş, gereken evrakları imzalamış, konaktan çıkıp temiz havaya kavuştuğunda, dağlara bakıp bağırmış:
Hey gidi yedi dağın efesi, Sen haklıymışsın. Daha büyük eşkıyalar da varmış. Senin açık açık yaptığın eşkıyalık, bunların yasala yaptığı eşkıyalığın yanısıra nedir ki!…
Bu gün de bu tür midir acaba!
Tanrı işi kitabına uyduran, uyduramayan cümle eşkiyadan korusun!
